Moed.
Het vraagt moed om de illusie van controle los te laten.
Het vraagt moed om vanuit echte verbinding te werken én op te voeden.
Steeds vaker kom ik erachter als ik praat met hulpverleners, ouders, opvoeders en collega’s dat het heel erg veel moed vraagt om iets anders te doen, iets anders dan mogelijk gangbaar is of lijkt. Dit kan zijn in de context van je werk, op een school, in een instelling maar ook in een gezin.
Deze situatie werd aan ons, na aanleiding van #degeweldlozepodcast, voorgelegd.
Mijn vriend met wie ik samen ben wordt op een blauwe plek geraakt wanneer zijn zoon van 13 jaar of mijn zoon van 8 jaar uitdagend of voor zijn gevoel onsamenhangend of onvoorspelbaar gedrag laat zien. Mijn vriend klapt dicht of wordt boos en loopt weg. Hoe hij reageert voelt voor mij niet goed. Achteraf voelt hij zich schuldig en probeert het wel te herstellen. Hij is tot nu toe nog niet bereid om hier verder iets aan te gaan doen. Ik voel me ongemakkelijk en vind het niet oké wat er in die situaties gebeurt. Ik voel dat ik er tussen zit. Hoe kan ik zelf, als zoiets gebeurt, het beste handelen?
Dit vraagt moed. Moed om het gesprek op een rustig moment aan te gaan, moed om op te staan niet wetende hoe het gesprek verder gaat.
Het vraagt moed van alle ouders om rustig te blijven en om je te verzetten tegen het gedrag van je kind wat niet oké is. Het vraagt moed om echt de verbinding aan te gaan met je kind, vooral als je kind de verbinding af lijkt te wijzen en jij je afgewezen voelt. Het vraagt moed om hulp te vragen aan familie, aan je buren, aan je vrienden. Mogelijk schaam je je omdat het je niet lukt en het vraagt moed om de schaamte te bespreken, om zo weer echt in contact te komen met jezelf waardoor het uiteindelijk makkelijker wordt om ook weer in contact te komen met je kind. Het vraagt moed om sorry te zeggen tegen je kind als jijzelf bozer bent geworden dan dat je eigenlijk wilde. Het vraagt moed…
Laten we elkaar ondersteunen en laten we aan elkaar vragen hoe het echt gaat… ook dat vraagt moed.
Laten we samen moedig zijn.
Ilse van den Heuvel – januari 2024