Adem in, adem uit…
Ik weet niet hoe vaak ik dit de afgelopen “thuis-les-geef” periode tegen mezelf gezegd heb.
Wat een beroep is er de afgelopen weken gedaan op mijn geduld, om rustig blijven, een beroep op mijn eigen emotieregulatie.
“Controle over jezelf is haalbaar, controle over de ander is een illusie”, ook dit bleef ik maar herhalen (ik geef hier tenslotte training in, dus dan moet ik het zelf natuurlijk ook doen, althans de hele tijd opnieuw weer proberen).
Vooral op de momenten dat onze 6 jarige dochter (bijna 7, thank god), groep 3, besloot dat ze niet kon rekenen en zo’n beetje alles uit de kast haalde om er onder uit te komen. Draaien op haar stoel, achterstevoren, half onder de tafel “Denk aan je werkhouding” hoorde ik mezelf dan zeggen, ahhhhhhh. Adem in, adem uit.
Nu zit onze oudste (12 jaar) in groep 8 van het Speciaal Onderwijs, niet omdat hij gedragsproblemen heeft, absoluut niet zelfs, maar omdat hij leerproblemen/moeilijkheden heeft. Voor hem viel de structuur van school weg. De eerste dagen thuisonderwijs waren dat best feestelijk, maar dat werd met de dag minder feestelijk. (Hij zou er gedragsproblemen van kunnen krijgen)
Dan heb je een 6 jarige die bij de hand moet worden genomen, want zij moet tenslotte blijven lezen en leert nieuwe woorden en een 12 jarige die zucht, kreunt en steunt omdat hij het niet overziet.
Ik pendel letterlijk tussen de één en de ander. Ik probeer te letten op mijn eigen ademhaling, want ik weet dat als ik mijn geduld verlies, het hek van de dam is.
Gelukkig hebben we al vrij snel tegen de leerkracht van de oudste gezegd dat het thuis werken echt heel lastig is en dat het ten koste gaat van de fijne sfeer die er eigenlijk altijd is. Zo gaat hij nu sinds 3 weken 1 a 2 dagen naar school, wat een ontlasting is dat!! Natuurlijk moppert hij voor de vorm bij het weg gaan, maar hij komt ontzettend blij terug (ook dat gun ik eigenlijk iedereen).
Ik hoop voor alle ouders dat ze veel geduld hebben en goed kunnen ademen, dat het iedereen lukt om onderaan de escalatie ladder te blijven en als het een keer niet lukt, toe te geven dat het niet gelukt is, en dat we morgen het opnieuw gaan proberen, mogelijk met wat andere afspraken.
Het ijzer smeden als het koud is!
En lieve ouders en opvoeders van Nederland; niemand is perfect! En ik denk dat we het heel knap gedaan hebben met z’n allen. (en laten we hopen dat de kinderen, hoe lief ze ook zijn, snel weer naar school kunnen 😉 )
Liefs en sterkte nog even,
Ilse
* Geschreven in de eerste ‘corona-lockdown’ periode, na 6 weken ’thuis’ onderwijs*
Ilse van den Heuvel – 21 april 2020